Boży Głos w Czasach Ostatecznych
radio vanessa 100,3 fm
niedziela godz.8:10
Wyspa Patmos
24 września, 2023
Cytat z Biblii
Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.
Ew. Jana 3:16
24 września, 2023
Superzmysł
17 września, 2023
Wtedy ten młody sparaliżowany człowiek powiedział:
Proszę pana, gdyby pan siedział tam, gdzie ja – gdyby pan siedział w tym krześle, w którym ja siedzę, nie próbowałby pan odebrać mi ostatniej nadziei, którą mam w Chrystusie. „Jego since mnie uleczyły.”
I ledwie to wypowiedział… Choć do tej pory siedział tam, mając sparaliżowane nogi, ręce, ciało, plecy, lecz ledwie to wypowiedział, powstał uzdrowiony z tego krzesła, chwaląc Boga.
Klucz do drzwi
10 września, 2023
A zatem, Jezus jest Drzwiami do wszystkich tych rzeczy, a wiara jest kluczem, który odmyka te Drzwi. Więc jeśli Jezus jest Drzwiami do wszystkich obietnic Bożych, to wiara w Jego dokonane dzieło otwiera każde drzwi do każdego skarbu, który jest w Królestwie Bożym. Czy to rozumiecie? Wiara jest kluczem, który otwiera każdą obietnicę, którą On daje. Klucz wiary otwiera to – wiara w Jego dokonane dzieło. To właśnie są klucze, o których mówimy.
Niezrozumiany Bóg
3 września, 2023
Jaki dom mi zbudujecie?
27 sierpnia, 2023
Przyjacielem naszym Jezus
13 lipca, 2016
- Bądż wola Twoja 3:03
- Stary szorstki krzyż 5:16
- Tak jakim jest 4:57
- Ja potrzebuje Cie 4:40
- On jest tu 5:16
- Gdy na ten świat 5:53
- Chce wielbić Imie Jezusa 4:32
- Tam płynie rzeka 3:59
- Wczoraj dzisiaj i na wieki 5:30
- Przyjacielem naszym Jezus 4:52
Radość w Panu (muzyka, video)
17 sierpnia, 2009
Niemal w domu Ernest Fandler
13 lipca, 2016
NIEMAL W DOMU
Życiorys Ernesta Fandlera
ROZDZIAŁ I – MŁODOŚĆ
Wielokrotnie proszono mnie, abym napisał swój życiorys, ponieważ nieraz stawiałem czoła różnym trudnościom. Kiedy pewnego razu leciałem nad Atlantykiem i rozmyślałem o mojej przeszłości, zdecydowałem, że to uczynię.
Urodziłem się w Szwajcarii, jako czwarte dziecko w bardzo biednej rodzinie, gdzie było siedmiu chłopców i trzy dziewczyny. Mając dwanaście lat, opuściłem dom, żeby pomóc utrzymać rodzinę. Pamiętam, jak w tym czasie chodziłem sam do lasu i zastanawiałem się, czy życia nie da się w jakiś sposób ułatwić. Moje serce tęskniło za czymś lepszym – choćby miało się to spełnić za milion lat. Dziękuję Bogu za to, że mogłem znaleźć lepsze życie, a teraz mam okazję napisać o tym.